Marinka de Haan
Toen ik tweeëntwintig was, verloor ik mijn vader. Hij overleed in het ziekenhuis aan de gevolgen van kanker.
Thuisgekomen kwam de uitvaartverzorger, die we in alle haast hadden gebeld, en in korte tijd was de uitvaart vakkundig geregeld. Wij waren er verder nauwelijks bij betrokken en mijn vader heb ik daarna niet meer gezien.
De uitvaart was zo onpersoonlijk dat ik er jaren later nog steeds mee rondliep. Die gevoelens van onvrede kon ik pas een plek geven toen ik besloot de opleiding voor uitvaartverzorgster te volgen.
Inmiddels heb ik bijna twintig jaar mijn eigen kleinschalige uitvaartonderneming. Voor sommigen klinkt het misschien raar, maar ik ben daar nog elke dag dankbaar voor. Het is bijzonder om families te kunnen helpen en samen een heel ‘eigen’ afscheid vorm te geven.